Ronald Lasecki

  Omawiane dzieło japońskiego reżysera K ō ji Wakamatsu (1936-2012) „11.25 Jiketsu no Hi: Mishima Yukio to Wakamonotachi” (w swobodnym tłumaczeniu: „11.25 Dzień w którym Yukio Mishima dokonał żywota”) jest niejako „bliźniaczym” wobec nakręconej w 2008 r. przez tego samego twórcę „Zjednoczonej Czerwonej Armii”, która jest zresztą filmem „pełniejszym” w stosunku do „11.25” i dlatego omówię go w odrębnym i bardziej rozbudowanym artykule. Film poświęcony Yukio Mishimie skupia się przede wszystkim na politycznych rozterkach które doprowadziły japońskiego pisarza do nieudanego puczu i rytualnego samobójstwa. Tym film Kōji Wakamatsu różni się od bardziej znanego dramatu Paula Schradera „Mishima: A Life in Four Chapters”(1985). Jankeski reżyser większy nacisk położył na refleksję artystyczną Yukio Mishimy, podczas gdy politycznie zaangażowany w lewicową kontestację Kōji Wakamatsu analizie poddał polityczne motywy autora „Słońca i stali”. Yukio Mishima w „11.25” gromadzi wokół siebie k

  Henry Kissinger nie był Amerykaninem. Nie tylko ze względu na pochodzenie – urodził się sto lat temu w żydowskiej rodzinie w Bawarii. O tym, że nie był Amerykaninem, nie świadczył też przede wszystkim zachowany przez niego do końca życia przepastny niemiecki akcent. Kissinger należał do Ameryki, ale nie był Ameryką. Będąc najbardziej charakterystyczną postacią jankeskiej polityki zagranicznej, nie reprezentował jej najbardziej charakterystycznej cechy: demoliberalnego misjonizmu, rodzącego chęć rewolucyjnego przekształcania świata mniej więcej co pokolenie, gdy istniejący stan rzeczy przestaje odpowiadać progresywnie coraz bardziej liberalnym wyobrażeniom ideowych dziedziców radykalnego protestantyzmu i oświeceniowej rewolucji 1776 roku. Kissinger wykorzystał jednak do maksimum możliwości stwarzane przez amerykańską mekkę wychodźców i imigrantów. Prześladowany w rodzinnych Niemczech, gdzie blokowano mu wstęp na ścieżkę edukacyjną, w Ameryce wykorzystał instytucje akademickie,

  Gustavo Petro, pierwszy w XX wieku suwerenistyczny i lewicowy prezydent Kolumbii, sprawujący swój urząd od sierpnia 2022 roku, stoi przed wyzwaniem znalezienia środków na sfinansowanie swojej ambitnej polityki socjalnej, obejmującej reformę rolną i transfery finansowe na rzecz ubogich. Przykładem tego ostatniego jest ogłoszona przez prezydenta we wtorek 2 stycznia podwyżka płacy minimalnej o 12,06% do wysokości 1,3 mln. kolumbijskich pesos. Wedle słów kolumbijskiej minister pracy Glorii In é s Ram í rez która wystąpiła wraz z prezydentem, pomimo dziesięciu rund negocjacyjnych pomiędzy rządem, przedstawicielami kapitału i związkami zawodowymi, sektor prywatny nie wyraził akceptacji dla decyzji rządu 1 . Spowolnienie gospodarcze Kolumbia znajduje się tymczasem w stanie recesji gospodarczej, co wynika z naturalnego cyklu następujących po sobie w kapitalizmie okresów wzrostu gospodarczego i jego spowolnienia. Obecna sytuacja to spowolnienie po wyczerpaniu się oddziaływania bodźc

  Negatywnie do zbrodni wojennych, czy wręcz zbrodni ludobójstwa (dająca się wydedukować z przebiegu izraelskich operacji w Strefie Gazy chęć pozbycia się stamtąd jak największej liczby Palestyńczyków), popełnianych przez Izrael w Strefie Gazy, w ramach odpowiedzi na atak Hamasu przeprowadzony 7 października, ustosunkowała się większość rządzonych przez lewicowe ekipy państw regionu latynoamerykańskiego, mianowicie: Wenezuela, Kolumbia, Kuba, Nikaragua, Boliwia, Brazylia, Chile, Honduras i Belize. Peru Równy dystans wobec obydwu stron wojny w Palestynie stara się zachować centroprawicowy rząd Peru pełniącej od grudnia 2022 r. urząd prezydenta państwa Diny Boularte. W środę 1 listopada minister spraw zagranicznych tego kraju Javier Gonz á les Olaecha wyraził w imieniu Limy „głębokie zaniepokojenie poważnym pogorszeniem się sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy”. Rząd peruwiański deklaruje „potępienie aktów przemocy, skądkolwiek by one nadeszły”, czym wskazuje na swój dystans