Ronald Lasecki

W związku z rozpoczęciem roku szkolnego, tradycyjnie już, rozgorzała na nowo debata na temat obecności lekcji religii w szkołach . Bloki artykułów na ten temat zamieściły między innymi katolicki tygodnik „Niedziela” i lewicowy tygodnik „Przegląd”. Krytycy nauczania religii w szkołach zwracali przy tym uwagę na zbyt duży, ich zdaniem, udział godzin nauczania tego przedmiotu w ogólnej licznie godzin lekcyjnych . Do tego akurat zagadnienia odnosić się nie zamierzam, uważam je bowiem za wtórne w stosunku do uzasadnienia dla zmniejszenia liczby lekcji religii, jakie przedstawiali przeciwnicy nauczania tego przedmiotu: że, mianowicie, jest to jakoby przedmiot „niepraktyczny”. Będąc przed wielu laty uczniem, sam uczęszczałem na lekcje religii (rzymskokatolickiej) i tak też je rzeczywiście zapamiętałem: jako – parafrazując tytuły znanych książek Zenona Kosidowskiego - „opowieści biblijne” i „opowieści Ewangelistów”. Godziny te zazwyczaj przeznaczaliśmy na odrabianie lekcji z innych prz

    Obiecałem już sobie kiedyś nie wypowiadać się więcej na temat aborcji, wydarzenia polityczne wokół tej sprawy z ostatnich lat przyprowadziły mnie jednak do wniosków odmiennych niż moje dotychczasowe poglądy . Te swoje nowe przemyślenia postanowiłem zebrać w jednej wypowiedzi. Wydaje się, przede wszystkim, że dotychczasowe nadzieje i strategia działania „obrońców życia poczętego”w Polsce uległy negatywnej weryfikacji . Najogólniej ujmując, środowiska te, a również i ja sam, pokładały nadzieję w skutecznym oddziaływaniu i naciskach na parlamentarną prawicę , by ta, zdobywszy odpowiednią większość w Sejmie, dokonała stosownych zmian legislacyjnych, których skutkiem byłaby ochrona życia ludzkiego również na jego prenatalnym etapie i również w sytuacjach gdy obecnie obowiązujące uregulowania takiej ochrony nie zapewniają. Rządzący obóz Zjednoczonej Prawicy nie jest zainteresowany realizacją takiego scenariusza . PiS i jego koalicjanci nie zdecydują się na wypełnienie obecnych

  Przywódcy trzech dotychczas opozycyjnych partii , które wygrały wybory parlamentarne w Czarnogórze , ogłosili 9. września podpisanie porozumienia koalicyjnego . Oznacza to zamiar powołania wspólnego rządu, który odsunąłby od władzy dotychczasową, postkomunistyczną oligarchię. Treść porozumienia wskazuje jednak, że atlantycki kurs polityki zagranicznej Czarnogóry, obrany przez prezydenta Milo Đukanovića jeszcze w 1996 r., zostanie utrzymany. Wybory z 30. sierpnia 2020 r. do liczącego sobie 81 deputowanych Zgromadzenia Czarnogóry (Скупштина Црне Горе) odbyły się przy rekordowej frekwencji, wynoszącej 76,65% uprawnionych do głosowania (w 2016 r. - 73,33%). Zwycięstwo odniosła Demokratyczna Partia Socjalistów (Демократска партија социјалиста Црне Горе, DPS) prezydenta M. Đukanovića, zdobywając 35,06% głosów i 30 mandatów. Ugrupowanie tą reprezentuje postkomunistyczną oligarchię wywodzącą się jeszcze ze Związku Komunistów Czarnogóry (Савез комуниста Црне Горе, SKCG) i rządzącą

  Rezultat wyborów do Zgromadzenia Republiki Macedonii Północnej ( Собрание на Република Северна Македонија) z 15. lipca 2020 r. przyniósł wejście do parlamentu jednej, nieobecnej tam wcześniej i relatywnie nowej formacji politycznej w postaci ugrupowania Lewica ( Левица), która zdobyła dwa mandaty . Ugrupowanie oskarżane jest niekiedy przez komentatrów anglojęzycznej, zachodniej prasy o „zapożyczanie ideologii od prawicy“. Przyjrzymy się tu pokrótce deklaracjom progranowym Lewicy, by zweryfikować te tezy. Lewica założona została 14. listopada 2015 r. (rejestracja 25. lutego 2016 r.) przez działaczy Komunistycznej Partii Macedonii ( Комунистичката партија на Македонија), ruchu „Solidarność“ („Солидарност“), oraz Ruchu na rzecz Sprawiedliwości Społecznej „Lenka“ (Движењето за социјална правда „Ленка“), do którego należy też przewodniczący partii Dimitar Apasiev (ur. 1983); jest on profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Prawa Uniwersytetu Goce Delčev w Štipie ( Универзитет Гоце Дел

  Przyspieszone wybory do Zgromadzenia Republiki Macedonii Północnej ( Собрание на Република Северна Македонија) przeprowadzone 15. lipca 2020 r. przyniosły umocnienie opcji atlantyckiej w tym kraju . Ponad 1,8 mln. uprawnionych do głosowania wybierało 120 deputowanych w sześciu dwudziestomandatowych okręgach wyborczych, w głosowaniu proporcjonalnym, w systemie przeliczania głosów na mandaty metodą d'Hondta. Frekwencja wyniosła 52% uprawnionych do głosowania. Wybory pierwotnie planowano na 12. kwietnia, jednak prezydent Stevo Pendarovski ogłosił 18. marca stan wyjątkowy w związku z pandemią COVID-19, co wymusiło wyznaczenie nowej daty wyborów. Stan wyjątkowy zniesiono 12. czerwca, wybory zaś ostatecznie odbyły się, jak wspomniano wyżej, 15. lipca. Niewielką przewagą wybory wygrał rządzący w Macedonii od 2017 r. Socjaldemokratyczny Związek Macedonii ( Социјалдемократски сојуз на Македонија, SDSM) pod przewodnictwem Zorana Zaeva , zdobywając 35,89% głosów i 46 mandatów. D