Pałac Działyńskich w Warszawie

 

Pałac wybudowano ok. 1740 r. dla architekta Jana Zygmunta Deybela (1685-1752) przy istniejącej wówczas ulicy Mylnej na którą prowadził wyjazd z rezydencji. Następnie właścicielami byli m.in. od 1777 r. magnat Wincenty Potocki, burmistrz Starej Warszawy Wojciech Lombert i od 1789 r. bankier Piotr Blank (1742-1797). Od 1790 r. pałac należał do gen. Ignacego Działyńskiego (1754-1797) – wówczas właściciela części jurydyki Leszno, który w pałacu założył bibliotekę i galerię sztuki.


W 1807 r. w budynku urządzono lazaret wojska francuskiego. Od 1809 r. pałac był miejscem spotkań loży masońskiej, która w 1820 r. wykupiła go na własność. Po rozwiązaniu loży w 1823 r. pałac trafił w ręce gminy ewangelicko-reformowanej. Od 1828 r. miały w nim siedzibę instytucje szkolne: Szkoła Wojewódzka Pedagogiczno-Praktyczna, następnie II Gimnazjum w Warszawie, po 1869 r. zaś żeńska pensja Konradi.


Podczas okupacji niemieckiej, pałac wraz z sąsiednimi terenami należącymi do ewangelików został wyłączony z getta i skomunikowany zresztą aryjskiej części miasta. W 1944 r. pałac spłonął w następstwie powstania sierpniowego. Odrestaurowano go po wojnie w latach 1948-1952.


Na terenie na którym stoi pałac, nabytym przez J. Z. Deybela, stanęły pierwotnie trzy, umieszczone w jednej linii, pawilony ogrodowe. W jeden budynek połączył je ok. 1777 r. W. Potocki. Również za jego sprawą, prawdopodobnie w 1778 r., na dachu budynku wzniesiono belwederek przeznaczony na obserwatorium astronomiczne, rozebrane jednak ostatecznie w XIX w. W latach 1880. fasada i wnętrza pałacu zostały przebudowane w stylu klasycystycznym. 

 






 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Prawda patriarchatu

Separatyści wygrywają w Polinezji Francuskiej

Popieram akcję Grzegorza Brauna