Pałac w Radziejowicach

 

Majątek początkowo należał do Andrzeja, protoplasty rodu Radziejowskich, poddanego książąt mazowieckich. Jego syn Mikołaj obok drewnianego i obwarowanego dworu dostawił murowaną wieżę mieszkalną. W 1820 r. zrujnowanej wieży obecną neogotycką formę nadał architekt Jakub Kubicki (1758-1833) na zamówienie Józefa Wawrzyńca Krasińskiego (1783-1845). 

 

 Pałac powstał w XVII wieku staraniem wojewody łęczyckiego Stanisława Radziejowskiego (1575-1637). Za jego życia w pałacu bywali król Zygmunt III, Władysław IV, Jan III, a także nuncjusz papieski i pani ambasador Francji.

Dalszej rozbudowy dokonał prymas Michał Radziejowski (1645-1705) , po którym pałac odziedziczyli Prażmowscy herbu Belina, którzy z kolei sprzedali go marszałkowi Francji Lwendellowi. Córka Lwendella wyszła za maż za Aleksandra Ossolińskiego, po czym pałac stał się własnością jednej z ich córek Anny, która z kolei wniosła go w posagu do małżeństwa z Kazimierzem Krasińskim herbu Ślepowron.

 

Pałac przebudowany do obecnej klasycystycznej formy został na przełomie XVIII/XIX wieku staraniem oboźnego koronnego Stanisława Krasińskiego (1725-1802), według projektu J. Kubickiego. W okresie 130 lat, gdy pozostawał w rękach Krasińskich, pałac stał się ważnym ośrodkiem życia kulturalnego, odwiedzanym przez twórców takich jak Narcyza Żmichowska, Wiktor Gomulicki, Wojciech i Juliusz Kossakowie, Lucjan Rydel, Jarosław Iwaszkiewicz, Henryk Sienkiewicz, Józef Chełmoński.

U schyłku II wojny światowej został zdewastowany przez Armię Czerwoną. Po rozparcelowaniu majątku Krasińskich, od 1965 r. w pałacu ma swoją siedzibę Dom Pracy Twórczej. 

 

Dwór Modrzewiowy powstał najprawdopodobniej w pierwszej połowie XIX wieku jako siedziba administratora majątku. 

 

Czworaki pełniły rolę miejsc zamieszkania dla służby. Od roku 1945 do roku 1990były własnością gminną. 

Stróżówka