Koniec kryzysu algiersko-francuskiego

 


Po uznaniu przez Francję latem 2024 roku aneksji Sahary Zachodniej przez Maroko, stosunki Republiki Heksagonu z Algierią popierającą domagający się niepodległości dawnej hiszpańskiej kolonii Front Polisario uległy najpoważniejszej degradacji od 1962 roku. Odbiło się to niekorzystnie na wynikach gospodarczych około 6 000 francuskich firm działających w Algierii, przede wszystkim w sektorach rolno-spożywczym, transportu morskiego i produkcji samochodów.


Spadek importu algierskiego zboża skłonił Quai d'Orsay do wysiłków na rzecz załagodzenia stosunków z Algierią, co udało się osiągnąć wizytą ministra Jeana-Noëla Barrota w stolicy maghrebskiego kraju w niedzielę 6 kwietnia, gdzie szef francuskiej dyplomacji odbył rozmowy ze swoim algierskim odpowiednikiem Ahmedem Attafem i z prezydentem państwa Abdelmadjidem Tebboune. W komunikacie prasowym po spotkaniu ogłoszono „podniesienie kurtyny” w stosunkach między Paryżem i Algierem oraz „wejście w nową fazę” partnerstwa, stosownie do „ambicji i dynamiki” wskazanych przez przywódców obydwu państw jeszcze podczas wizyty przywódcy Francji w Algierze w sierpniu 2022 roku.


W dziedzinie bezpieczeństwa ustalono spotkanie wysokich rangą funkcjonariuszy wywiadu oraz bliską współpracę w kwestii Mali i Nigru oraz islamskich bojowników napływających z Syrii. Uzgodniono również kwestie związane readmisją i wizami dla imigrantów odsyłanych z Heksagonu do maghrebskiego kraju oraz uzgodniono spotkanie w tej sprawie francuskich prefektów i algierskich konsulów. W dziedzinie gospodarczej strony zadeklarowały chęć wygenerowania „nowego impulsu” dla współpracy we wszystkich sektorach – 9 maja w Paryżu mają się w tej sprawie spotkać przedstawiciele kapitału francuskiego i algierskiego. Algieria i Francja zapowiedziały „powrót do normalności” we wzajemnych stosunkach i „odblokowanie wszystkich mechanizmów współpracy” w trosce o „efektywność i wyniki”.


Ronald Lasecki


Wesprzyj moją pracę analityczną


Postaw mi kawę






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Antysystem istnieje

Obraz
  W tej wypowiedzi polemicznej chciałbym odnieść się do felietonu kol. Przemysława Piasty „Na bezdrożach antysystemu” . Formalnie odnosi się on do startu Grzegorza Brauna w wyborach prezydenckich i jego sposobu prowadzenia kampanii wyborczej, w praktyce jednak kwestii tej poświęcony jest jedynie ostatni akapit. Większa część wypowiedzi kolegi Przemka jest w istocie refutacją samego Antysystemu, który Autor oskarża o brak treści ideowej i uznaje za zbiór niepowiązanych ze sobą poglądów, których jedyną wspólną cechą jest wypchnięcie poza margines dyskursu systemowego. Moim zdaniem, jest to diagnoza fałszywa, przemawiają zaś przeciwko niej fakty które przedstawiam poniżej. System i Antysystem Wyjdźmy od definicji Systemu : politologia pod pojęciem „systemu politycznego”rozumie wyróżniony w oparciu o zmienną w postaci określania treści życia publicznego (polityczności) zbiór elementów i porządkujących je relacji – zagęszczenie i siła relacji pomiędzy poszczególnymi elementa...
Czytaj więcej

Dlaczego chrześcijańska prawica nie jest rozwiązaniem?

Obraz
  W obliczu rozkładowego oddziaływania na ludy Eurazji liberalnej toksyny ideologicznej, stajemy dziś wobec wyzwania odnalezienia na nią antidotum. Chrześcijaństwo nie wydaje się zdolne do stania się alternatywą dla liberalizmu, ponieważ dzieli z nim kluczowe wyobrażenia antropologiczne i socjologiczne. „Wartości” takie jak metafizyczna odrębność jednostki, ontologiczna równość ludzi, równość płci, ideał „wiecznego pokoju”, humanitaryzm, eliminacja przemocy, agresji, śmierci, cierpienia, pracy uznawane są na równi przez chrześcijan, liberałów i lewicowców. Odrzucenie ksenofobii Sprawia to, że chrześcijańska prawica znajduje się wobec liberałów zawsze na przegranej filozoficznie pozycji. Konserwatyści przekonują bowiem jedynie, że wartościom liberalnym należy hołdować z uwzględnieniem ograniczeń nakładanych na człowieka w świecie „doczesnym” (rzekomo „upadłym” przez zbrukanie się przez człowieka „grzechem pierworodnym”), tak więc urzeczywistniać je w stopniu ograniczonym i dz...
Czytaj więcej

Prawica w świetle pogaństwa

Obraz
  Popularny jest dziś pogląd, jakoby kategorie „prawicy” i „lewicy” straciły znaczenie. Jest to związane z faktem, że wobec historycznego zwycięstwa na Zachodzie liberalizmu, jedyna tolerowaną w Systemie prawicą jest prawica liberalna. W zestawieniu z nią, przedstawicielom prawic nieliberalnych często w obszarze społeczno-ekonomicznym bliżej wydaje się do lewicy. Z drugiej strony, reprezentanci przede wszystkim nieliberalnych lewic postsowieckiej na Wschodzie i progresywno-nacjonalistycznej na Zachodzie lepiej dogadują się dziś z nieliberalną prawicą niż z towarzyszami z własnego obozu politycznego. W pewnym momencie zazwyczaj jednak okazuje się, że powierzchowna zbieżność jest zwodnicza, a prawicowych i lewicowych uciekinierów z obozu liberalnego dzielą jednak nieprzezwyciężalne sprzeczności światopoglądowe. Moim zdaniem wynika to z faktu, że w najbardziej fundamentalnej warstwie światopogląd lewicowy (komunistyczny, nacjonalistyczny, republikański we francuskim tego rozum...
Czytaj więcej