Walki w Sudanie na tle interesów mocarstw


 


Od 15 kwietnia w Sudanie trwają walki wewnętrzne pomiędzy armią a Siłami Szybkiego Wsparcia (ang. Rapid Support Force, RSF), które wspólnie obaliły cywilny rząd tego kraju w puczu z października 2021 r. W wyniku walk dotychczas zginęło co najmniej 559 osób a 4 tys. zostało rannych. 100 tys. mieszkańców Sudanu opuściło w wyniku konfliktu kraj, uciekając do Egiptu, Czadu i Sudanu Południowego, zaś kilkaset tysięcy zostało uchodźcami wewnętrznymi.


Wewnętrzne tło konfliktu


Konflikt wybuchł na tle realizacji międzynarodowego planu przekazania władzy w kraju cywilom, co planowano przeprowadzić na specjalnym szczycie w kolejną rocznicę obalenia Omara al-Baszira 11 kwietnia 2019 roku. Przedmiotem sporu stały się kwestia włączenia RSF do struktury Sił Zbrojnych Sudanu (SZS), ustalenie łańcucha dowodzenia w tak odnowionej armii oraz zasad cywilnego zwierzchnictwa nad SZS.


Dowódca SZS i zarazem przewodniczący sprawującej władzę w kraju od 2021 roku Tymczasowej Rady Suwerennej (TRS) gen. Abdel Fattah al-Burhan oskarżył RSF o nielegalną mobilizację. Z kolei zastępca gen. A. Fattaha al-Burhana w TRS i zarazem dowódca RSF gen. Mohamed Hamdan Dagalo, znany jako Hemedti, oskarżył dowództwo armii o spiskowanie ze zwolennikami O. al-Baszira w celu przechwycenia pełni władzy.


Hemedti politycznie sprzymierzony jest z koalicją cywilnych partii Siły na rzecz Wolności i Zmiany (SWZ), która współuczestniczyła w sprawowaniu władzy wraz z wojskowymi pomiędzy zawarciem porozumienia o dopuszczeniu cywilów do władzy z sierpnia 2019 roku, po obaleniu O. al-Baszira w kwietniu 2019 roku, a wojskowym zamachem stanu w październiku 2021 roku.


RSF wyrosły jako formacja spośród dżandżawidów walczących od 2003 r. do 2020 r. w imieniu prezydenta O. al-Baszira przeciwko rebeliantom w Darfurze na zachodzie Sudanu. Kampania dżandżawidów doprowadziła do śmierci 300 tys. mieszkańców regionu i ucieczki 2,5 mln. Międzynarodowy Trybunał Karny oskarżył wówczas władze Sudanu i dowódców dżandżawidów o popełnianie w Darfurze zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni ludobójstwa. Pomimo tego, RSF zaczęły w kolejnych latach pełnić rolę straży granicznej chroniącej Sudan przed nielegalną imigracją, w 2017 r. uzyskując, pomimo sprzeciwu armii, ustawową legitymizację swej instytucjonalnej odrębności.


Założyciel RSF Hemedti, stał się w związku z rolą podległych sobie sił w okresie ostatnich lat rządów O. al-Baszira, jednym z najpotężniejszych ludzi w Sudanie, przejmując za przyzwoleniem rządu kopalnie złota, pastwiska oraz kontrakty na inwestycje infrastrukturalne. Według zachodnich analityków, Hemedti, objeżdżając w ostatnich miesiącach kraj w formule quasi-kampanii wyborczej, miał dążyć do stania się cywilnym politykiem i dyspozytorem władzy, odsuwając na boczny tor lojalistów O. al-Baszira oraz powiązane z armią środowiska kombatanckie1. Z tego powodu, procesowi przekazania władzy cywilom opierali się baszirowscy lojaliści oraz weterani.


Interesy i cele Zachodu


Obalenie O. al-Baszira i odsunięcie od władzy stojącego za nim de facto Bractwa Muzułmańskiego poparł Zachód. Po wojskowym zamachu stanu z 2021 r. wstrzymał następnie pomoc i wsparł masowe protesty uliczne, które rozlały się wówczas po ulicach Chartumu. Obecnie Zachód patronuje procesowi przekazania władzy cywilom. Po zamachu stanu z października 2021 r. w prawach swojego członka zawiesiła również Sudan Unia Afrykańska (UA).


Stany Zjednoczone, Zjednoczone Królestwo, Arabia Saudyjska i ZEA tworzą tak zwaną grupę Quad, patronującą procesowi przekazania władzy cywilom wraz z ONZ, UA i Międzyrządową Władzą ds. Rozwoju (ang. Intergovernmental Authority on Development, IGAD – regionalny blok handlowy zrzeszający cztery państwa Rogu Afryki: Etiopię, Erytreę, Dżibuti i Somalię; dwa państwa Doliny Nilu: Sudan i Sudan Południowy oraz dwa państwa Regionu Wielkich Jezior Afrykańskich: Kenię i Ugandę).


Dla USA i UK oraz Izraela znaczenie ma również utrzymanie Sudanu w podpisanych w styczniu 2021 r. „porozumieniach Abrahama” o normalizacji stosunków Chartumu z Tel Awiwem. Gdy jednak izraelski minister spraw zagranicznych Eli Cohen przyleciał 2 lutego 2021 r. do Sudanu i wymienił uścisk ręki z gen. A. Fattahem al-Burhanem, Hemedti stwierdził, że nie wiedział o wizycie i nie spotkał się z izraelską delegacją, co sprawiało wrażenie chęci zdystansowania się od porozumienia2.


Francja została za sprawą Grupy Wagnera usunięta z Mali, po przeprowadzonym pod kierownictwem Rosjan puczu w tym kraju w maju 2021 r. - Mali musiało wtedy opuścić 4 500 francuskich żołnierzy. W styczniu 2023 roku, prawdopodobnie również pod wpływem „wagnerowców”, żołnierzy francuskich usunęło ze swojego terytorium Burkina Faso. W tej sytuacji, Paryż stara się oddziaływać na sytuację w Sudanie za pośrednictwem ONZ i UA, wzywając ustami swej minister spraw zagranicznych Catherine Colonny do natychmiastowego przerwania walk, a ustami rzecznik swojego MSZ Anne Claire Legendre oznajmiając o ewakuacji swych obywateli3.


Interesy i cele Arabów


W poparcie dla sił które zastąpiły O. al-Baszira i Bractwo Muzułmańskie zaangażowały się również Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA), inwestując w sudańskie rolnictwo i porty nad Morzem Czerwonym. W grudniu 2021 r. ZEA ogłosiły projekt budowy nowego portu na sudańskim wybrzeżu Morza Czerwonego4. Zarówno Rijad jak i Abu Zabi zainteresowane są pozyskiwaniem żywności w Sudanie i wywozem jej przez dzierżawione przez siebie porty. Dla faktycznie sprawującego władzę w Rijadzie księcia następcy tronu i zarazem premiera Mohammeda bin Salmana, wpływy w Sudanie są wręcz kwestią strategicznego bezpieczeństwa żywnościowego Arabii Saudyjskiej. Z tego powodu Rijad i Abu Zabi obawiają się instalacji na sudańskim wybrzeżu baz tureckiej lub rosyjskiej.


Sudan jest więc faktycznym zapleczem żywnościowym dla krajów Rady Współpracy Zatoki Perskiej (RWZP) w skład której wchodzą Arabia Saudyjska, ZEA, Bahrajn, Katar, Kuwejt i Oman. RWZP importuje 85% swojej żywności, z Sudanu m.in. pszenicę, sorgo i cukier. Po rosyjskim ataku na Ukrainę, Chartum zapowiedział zabezpieczenie dostaw pszenicy dla świata arabskiego. Projekty przekształcenia Sudanu w „koszyk z żywnością” dla świata arabskiego wysuwane są już od lat 1970., dotychczas jednak nie udało się ich zrealizować ze względu na polityczną niestabilność kraju.


ZEA zapowiedziały jednak jeszcze w czerwcu 2022 r. budowę nowego portu na sudańskim wybrzeżu Morza Czerwonego jako element swojego wartego 6 mld. USD programu inwestycyjno-pomocowego, w ramach którego 300 mln. USD miało być również złożone w depozycie Banku Centralnego w Chartumie. Saudyjski Fundusz Inwestycji Publicznych zaoferował z kolei w październiku 2022 r. wart 24 mld. USD projekt inwestycyjny, który realizować miałoby sześć firm z branży m.in. infrastruktury, nieruchomości, wydobywczej, rolniczej i maszynowej.


Sudan formalnie uczestniczył z kolei w latach 2015-2019 w saudyjskiej koalicji interweniującej przeciw Hutim w Jemenie, choć jego „udział” sprowadzał się faktycznie do tego, że Arabowie porywali za cichym przyzwoleniem rządu w Chartumie młodocianych Sudańczyków, wysyłanych następnie na front jako przymusowi żołnierze. W walkach na froncie jemeńskim uczestniczyli też „werbowani” w podobny sposób członkowie RSF, na tle czego Hemedti zadzierzgnął kordialne relacje szczególnie z ZEA.


Interesy i cele Egiptu


Wykluczony z formatu Quad Egipt, gdzie przy cichym błogosławieństwie Zachodu armia pod dowództwem gen. Abdela Fattaha el-Sisego odsunęła w 2014 r. od władzy Bractwo Muzułmańskie i zastąpiła je własną dyktaturą, wspiera SZS, gen. A. Fattaha al-Burhana i lojalistów o. al-Baszira, uznając ich za mniejsze zło niż demokratyzację swojego południowego sąsiada. Od połowy kwietnia gen. A. Fattah al-Sisi zdążył przyjąć w Kairze gen. A. Fattaha al-Burhana trzykrotnie.


Kair skonfliktowany jest też z RSF na tle stosunku do etiopskiego projektu Tamy Wielkiego Odrodzenia na Nilu. 95% populacji Egiptu żyje w wąskim pasie nadrzecznym wzdłuż Nilu i zależy całkowicie od dostępności wody najdłuższej rzeki Afryki. Prezydent A. Fattah al-Sisi zapowiada więc „walkę o każdą kroplę wody”Nilu. 21 kwietnia RSF przejęły jednak egipskie myśliwce Mig-29M2 stacjonowane w Meroe, 150 km. na północ od Chartumu, dla odstraszania Etiopii. 200 egipskich żołnierzy i członków zespołu wsparcia technicznego zostało następnie zwolnionych do Egiptu, samoloty jednak zostały zniszczone.


Interesy i cele Turcji


Turecki przywódca Recep Tayyip Erdoğan odbył z kolei 20 kwietnia rozmowy telefoniczne zarówno z gen. A. Fattahem al-Burhanem jak i z Hemedtim, oferując bezpośrednie negocjacje stron w Ankarze, jego propozycja została jednak odrzucona. Przed 2019 r. Turcja wspierała O. al-Baszira, dostarczając równocześnie pomoc humanitarną do Darfuru podczas wojny trwającej tam w latach 2003-2020.


RSF walczyły z kolei w Libii u boku podległej gen. Chalifie Haftarowi Libijskiej Armii Narodowej (LAN) i Grupy Wagnera (po stronie zwalczanego przez Turcję rządu w Tobruku), zaś przeciwko wspieranemu przez Turcję Rządowi Porozumienia Narodowego (rząd w Trypolisie). Obalenie O. al-Baszira postrzega się w Ankarze jako przedsięwzięcie Saudów, ZEA i Egiptu, których stosunki z Turcją w 2019 r. również były napięte.


Wpływy tureckie w Sudanie osiągnęły swoje apogeum podczas wizyty R. T. Erdoğana w Chartumie w 2017 roku, gdy wynegocjowano podpisane następnie w styczniu 2018 r. porozumienie o wydzierżawieniu przez Sudan Turcji wyspy Sawakin na Morzu Czerwonym, gdzie miało powstać centrum logistyczne afrykańskich pielgrzymek do Mekki oraz turecka baza wojskowa. Podpisano też wtedy 22 sudańsko-tureckie porozumienia o współpracy wojskowej i gospodarczej. Również w styczniu 2018 r. jedna z tureckich firm otrzymała wart 1,1 mld. USD kontrakt na budowę nowego lotniska w Chartumie.


Obecnie Ankara stara się zachować wynegocjowane za czasów O. al-Baszira kontrakty, pragmatycznie dążąc do porozumienia z obecnymi władzami Sudanu, w tym również z RSF, wspierającymi wszak u początku swojego istnienia obalonego prezydenta. Turecki minister spraw zagranicznych Mevlüt Çavuşoglu wydaje się wyciągać wnioski z niepowodzeń zaangażowania Ankary we wsparcie Arabskiej Wiosny po 2011 r. i przyjmować bardziej pragmatyczną linię porozumienia z istniejącymi na Bliskim Wschodzie rządami.


Już w maju 2021 r. turecki wiceprezydent Fuat Oktay przyjął w Ankarze Hemedtiego a następnie w sierpniu również gen. A. Fattaha al-Burhana. Podpisane zostały nowe porozumienia a Turcja wydzierżawiła od Sudanu 100 tys. hektarów pól uprawnych. Wydaje się jednak, że projekt wydzierżawienia przez Turcję wyspy Sawakin i budowy tureckich wojskowych ośrodków treningowych w Sudanie uległ zawieszeniu. Wyraźnemu zmniejszeniu uległa również wzajemna wymiana handlowa – w 2022 r. wyniosła jedynie 680 mln. USD, podczas gdy za rządów O. al-Baszira sięgała wielkości 10 mld. USD rocznie.


W długoterminowej perspektywie R. T. Erdoğana więcej jednak zbliża z gen. A. Fattahem al-Burhanem niż z wyzywającym tego ostatniego od „islamistów”, atakującym Bractwo Muzułmańskie i posiadającym bliskie relacje z ZEA Hemedtim. W razie opanowania przez Hemedtiego południowych prowincji Sudanu oraz Darfuru, przekształciłyby się one bowiem w podstawę logistyczną dla walczącej z libijskimi sojusznikami Turcji LAN. Hemedti stara się ponadto pozyskać poparcie Zachodu i szuka kontaktów z Izraelem, prezentując się jako rzecznik demokratyzacji Sudanu i bezpiecznik przeciw nielegalnej imigracji do Europy.


Zwrot Ankary w stronę gen. A. Fattaha al-Burhana mógłby, paradoksalnie, doprowadzić do jej zbliżenia z Kairem, stosunki Ankary z którym były znaczone niechęcią a okresowo nawet dość napięte od czasu obalenia w Egipcie prezydenta Muhammada Mursiego w lipcu 2013 r. Możliwy jest też jednak inny scenariusz, z powodu wskazanego już pragmatyzmu Hemedtiego, który potrafił ocieplić stosunki z patronującym Bractwu Muzułmańskiemu emirem Kataru Tamimem ibn Hammadem al Sanim, chwaląc go za organizację mistrzostw piłkarskich w 2022 r. 5


Interesy i cele Chin


Podobnie jak Turcja ostrożne stanowisko wobec walk w Sudanie zajęły Chiny, których 130 firm prowadzi interesy w tym kraju i gdzie w chwili rozpoczęcia walk przebywało 1,5 tys. chińskich obywateli. Chiny podpisały z Sudanem umowy o zakupie ropy w latach 1994 i 1996 a China National Petroleum Corporation uzyskała 40% udziałów w sudańskim konsorcjum naftowym. W roku 2010 wartość chińskiego importu sudańskiej ropy sięgnęła 1 mld. USD. Zainteresowanie Pekinu Sudanem spadło wraz z secesją w 2011 r. Sudanu Południowego, na którego terytorium znalazło się większość sudańskich złóż ropy. Wartość chińskich pożyczek dla Sudanu spadła z 6 mld. USD w latach 2003-2010 do 143 mln. USD w latach 2011-2018. Obecnie import sudańskiej ropy Chiny suplementują importem ropy saudyjskiej i rosyjskiej6.


Po obaleniu O. al-Baszira Chiny zachowały przyjazne relacje z nowymi władzami w Chartumie, traktując ten kraj jako hub swojej sieci infrastrukturalnej w regionie. Po przewrocie z października 2021 roku, wartość chińskiego eksportu do Sudanu wynosiła 1,82 mld. USD a głównymi towarami eksportowymi były motocykle, opony i obuwie. Wielkość sudańskiego eksportu do Chin wyniosła z kolei w 2021 r. 780 mln. USD a głównymi towarami eksportowymi Sudanu były orzechy, zboża i inne produkty rolnicze. W listopadzie 2022 r. Chiny i Sudan podpisały układ handlowy o wartości 17 mln. USD i uruchomiły ekspresowe dostawy międzynarodowe we wzajemnej wymianie. W 2022 r. Chiny były dla Sudanu drugim największym partnerem handlowym i wolumen handlu wzrósł od tego czasu w obszarach surowców kopalnych i produktów rolnych7.

Interesy i cele Rosji


Zamieszanie w Sudanie do pozyskania tam bazy wojskowej na wybrzeżu Morza Czerwonego stara się wykorzystać Rosja – porozumienia w sprawie wydzierżawienia dla tego celu części Port Sudan podpisał podczas swej wizyty w Chartumie 9 lutego 2021 r. minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow. Rosja miała również sprzedawać Sudanowi broń, a Grupa Wagnera, obok wspieranej przez Rosję LAN, ma zaś być też zaangażowana w obecne walki po stronie RSF, dostarczając jej również rakiet.


Wagnerowcy mieli przy tym szkolić RSF od 2017 roku, równocześnie jednak dostarczając wsparcia wywiadowczego SZS. W 2018 r. w Sudanie miał złożyć wizytę sam Jewgienij Prigożin. Zgodnie ze swoim modus operandi, „wagnerowcy” mają również inwestować w sudański przemysł wydobywczy, szczególnie w kopalnie złota. Zaangażowanie Turcji w Libii i Sudanie jest zatem na rękę USA, które starają się zapobiec instalacji w tych krajach rosyjskich baz wojskowych i przejmowaniu przez Rosjan tamtejszych kopalin.


Potencjał konfliktu


Walki rozpoczęły się zajęciem strategicznych pozycji w stolicy (m.in. pałac prezydencki i międzynarodowe lotnisko) przez RSF. Dowództwo liczących sobie 300 tys. żołnierzy i dysponujących ciężkim sprzętem oraz lotnictwem SZS uznało RSF za rebeliantów i zapowiada ich rozwiązanie. Licząca 100 tys. żołnierzy i ciesząca się poparciem m.in. w Darfurze (gdzie w latach 2003-2020 walczyła z antyrządowym powstaniem) RSF oskarżyła gen. A. Fattaha al-Burhana o niszczenie kraju i nazwała go „kryminalistą”8.


Dalszy przebieg konfliktu pozostanie nie bez znaczenia nie tylko z powodu omówionych wyżej interesów aktorów zewnętrznych. Przedłużanie się walk może zdestabilizować sąsiadujące z Sudanem regiony Sahelu, Doliny Nilu, Rogu Afryki i Morza Czerwonego. Zamieszkany przez 46 mln. mieszkańców Sudan, w wypadku pogrążenia się w chaosie, będzie źródłem zwiększonej presji uchodźczej na sąsiednie kraje i Europę. W Sudanie znajdują się źródła ropy i gazu ziemnego a także złoża złota i manganu. W pierwszej połowie 2021 r. Sudan wyeksportował (głównie do ZEA) 16,7 ton złota wartych 1 mld USD.


W chwili pisania tego tekstu wydaje się, że „mocniejsze karty”mają w konflikcie SZS, na co wskazywałoby też sparaliżowanie przez nie puczu w samym Chartumie jeszcze w jego najwcześniejszej fazie. Hemedti zbudował jednak rozleglejszą sieć kontaktów zewnętrznych i wydaje się mieć solidniejsze zaplecze, szczególnie w Darfurze. Najważniejsi aktorzy (Zachód, Chiny, Turcja, RWZP) wydają się przy tym dążyć do zaprzestania walk i przez to zamrożenia konfliktu. RSF mogłyby w takiej sytuacji umocnić się w regionach a państwo sudańskie ulec trwałej politycznej dekompozycji.


Ronald Lasecki



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Popieram akcję Grzegorza Brauna

Obraz
  Nie zamierzam zajmować stanowiska wobec religijnego znaczenia „akcji strażackiej” posła Grzegorza Brauna . Nie znam się na religii żydowskiej i nie wiem czy rzeczywiście jest to „rasistowski, dziki kult”jak twierdzi przywódca Konfederacji Korony Polskiej. Mam kilka książek na temat judaizmu i bodajże jedną na temat żydowskich zwyczajów i tradycji, czekają one jednak na lepszy dla siebie czas, gdyż tematów żydowskich nie uważam za priorytetowe. Nie zamierzam więc też wypowiadać się na temat religijnej treści żydowskiego święta Chanuki. Sprawa jest tym bardziej złożona, że krytyczna postawa posła Brauna wobec Chanuki wynika, jak on sam twierdzi, z jego wierzeń katolickich . Dla oceny jego postępku pod kątem religijnym, należałoby się więc przyjrzeć nie tylko znaczeniu Chanuki wedle wyznawców judaizmu ale też wedle doktryny katolickiej – na dodatek, w jej wersji sprzed reform II Soboru Watykańskiego, ponieważ Grzegorz Braun określa się jako „tradycjonalista katolicki”, tak więc prze
Czytaj więcej

Separatyści wygrywają w Polinezji Francuskiej

Obraz
  W wyborach do Zgromadzenia Terytorialnego (Assembl é e territoriale) Polinezji Francuskiej 30 kwietnia 2023 r. zwyciężyła separatystyczna partia T āvini Huiraʻatira byłego prezydenta Oscara Temaru, pokonując ugrupowanie T ā pura Huiraʻatira obecnego prezydenta É douarda Fitcha większością 44,2% głosów do 38,5% głosów, co daje niepodległościowcom 38 mandatów w 57-osobowym parlamencie. Najprawdopodobniej 12 maja 2023 r. Zgromadzenie Terytorialne wybierze nowego prezydenta terytorium, kandydatem na którego jest polityk zwycięskiej partii Moetai Brotherson. Porażka dotychczasowego prezydenta, wedle dziennika „Le Figaro”, spowodowana jest społecznym odbiorem postępowania władz podczas epidemii COVID-19, inflacją na poziomie 8,5% oraz wprowadzeniem nowego podatku VAT dla utrzymania lokalnego systemu zabezpieczenia społecznego 1 Zwycięskiej partii pogratulował na Twitterze francuski minister spraw wewnętrznych i zamorskich G é rald Dermanin. Polinezja Francuska ma we francuskim sy
Czytaj więcej

Jak nie być oszołomem

Obraz
  Pisane w nurcie antysystemowym publicystyka i komentarze narażone są szczególnie na degenerowanie się w oszołomstwo. Warunki temu stwarza społeczny przede wszystkim charakter antysystemowego dziennikarstwa i brak wykształconych mechanizmów weryfikacji poprawności tekstów. Antysystemowy komentariat jest nieliczny, każda inicjatywa jest więc na wagę złota, stąd też rzadko uciekamy się w naszej sferze do selekcji i odrzucania tekstów. Brak jest też zazwyczaj formalnych wymogów dla publikowanych artykułów. Nie ma sensu robienie z tego zarzutu, bo taka a nie inna sytuacja ma swoje źródła w samym charakterze działalności antysystemowej, należy jednak stwierdzić występowanie takiego faktu. Umysł spekulatywny Autorzy antysystemowi to na ogół typy umysłów spekulatywnych; starają się doszukiwać związków między różnymi faktami i wysnuwać z nich wnioski. Słabością ich jest częsty brak znajomości technik pozwalających selekcjonować fakty, porządkować je w hierarchii znaczenia, odróżnia
Czytaj więcej