Ronald Lasecki

„Prawica” i „Lewica” to terminy odnoszące się do społeczności politycznej znajdującej się już w stanie kryzysu. W tradycyjnych porządkach określenia te nie znajdują dla siebie miejsca, w każdym razie takimi, jak są rozumiane obecnie. W tradycyjnych porządkach może istnieć opozycja, jednak nie typu rewolucyjnego – tak więc taka, która podważałaby cały system. Ta opozycja była w pewnym sensie lojalistyczna, funkcjonalna ( funzionale ) ; w Anglii możliwe było zatem mówić o „Najbardziej Lojalnej Opozycji Jego Królewskiej Mości” 1 . Uległo to zmianie po pojawieniu się w ostatnich czasach wywrotowych ruchów, i, jak wiemy, „prawica” i „lewica” zdefiniowane zostały na podstawie tego, jakie miejsca zajmowały w parlamencie zdominowanym przez przeciwstawne sobie partie. „Prawica” przybiera różne znaczenia, zależnie od planu na jakim chce się to pojęcie dyskutować. Istnieje prawica ekonomiczna definiowana przez poparcie dla kapitalizmu, która nie jest pozbawiona prawowitości, przy założ

Boulevard Voltaire: Feminizm dawniej walczył o poszerzenie praw kobiet. Współczesny neofeminizm neguje pojęcia męskości i kobiecości. Jak wytłumaczyć tę zmianę? Alain de Benoist: Doszło do tego w dwóch etapach. W pierwszym, feministki orientacji uniwersalistycznej (te, które równość uważają za synonim identyczności) dążyły, by pokazać że kobiety to „tacy sami mężczyźni, jak wszyscy inni”. Obejmowało to, na przykład, udowodnienie że nie istnieją zawody z natury zarezerwowane dla tej lub innej płci, że mogą istnieć kobiety-żołnierze, kobiety-piloci samolotów etc. Czemu nie? Jednak, jeśli nie ma już dłużej „męskich zawodów”, to istnieją tylko zawody typu unisex. Równocześnie, zaczęto się domagać parytetu we wszystkich dziedzinach, wychodząc z założenia że płcie mają nie tylko takie same zdolności, ale też takie same upodobania i aspiracje. Ten wymóg stopniowo podniesiono do poziomu absurdu – nawet jeśli nie ma jeszcze zbyt wielu zamiataczek ulic ( d’éboueuses ) i męskich aku

"Wojna Anny” to niewątpliwie najgorszy film w dotychczasowym dorobku Aleksieja Fiedorczenki (ur. 1966). W odróżnieniu od poprzednich filmów reżysera, ten ewidentnie wydaje się być przeznaczony przede wszystkim dla zachodniej publiczności, stąd też szerokie rozpowszechnienie jego anglojęzycznego zwiastunu. Reżyser, któremu szeroką popularność, również poza granicami Rosji, przyniosły świetne „Niebiańskie żony Łąkowych Maryjczyków”, postanowił najwyraźniej zapunktować dodatkowo na Zachodzie, dołączając do „Przedsiębiorstwa Holocaust”. Wielu przed nim, chcących mieć dobre notowania w Hollywood i w Cannes, poszło tą drogą - by wspomnieć choćby Stevena Spielberga („Lista Schindlera”, 1993), Romana Polańskiego („Pianista”, 2003), Agnieszkę Holland („W ciemności”, 2011), Pawła Pawlikowskiego („Ida”, 2013), czy mniej natrętnie ale za to z pożałowania godną regularnością powracającego do motywu zagłady Żydów w swoich kolejnych filmach, czerpiącego skądinąd z nieco podobnych co Fiedo

Zdecydowane zwycięstwo w wyborach z 21. lutego 2020 r. do Madżlisu (Islamskiego Zgromadzenia Konsultatywnego, jednoizbowego parlamentu Iranu) 11. kadencji odniosły siły konserwatywne. Wybory 290 deputowanych do Madżlisu były połączone z wyborem kandydatów na 7 wakujących miejsc do 88-osobowego Zgromadzenia Ekspertów odpowiedzialnego za wybór i doradzanie Najwyższemu Przywódcy Iranu. Druga tura wyborów do Madżlisu odbędzie się 17. kwietnia 2020 r. System wyborczy Iranu Wybory przeprowadzono wedle prawa wyborczego przyjętego 28. lutego 1984 r., z ostatnią nowelizacją 28. listopada 1999 r. Spośród 290 deputowanych do Madżlisu, 285 mandatów obsadzanych jest w wyborach bezpośrednich, w 207 jedno- i wielomandatowych okręgach wyborczych. Parlamentarzyści wybierani są w dwóch turach głosowania. Po jednym mandacie zarezerwowano dla mniejszości religijnych i etnicznych: mazdaistów, żydów, chrześcijan asyryjskich, chrześcijan chaldejskich, chrześcijan ormiańskich z południa kraj

korytarz bezpieczeństwa po obydwu stronach autostrady M4 według porozumienia moskiewskiego Spotkanie prezydenta Rosji, Władimira Putina i prezydenta Turcji, Recepa Tayyipa Erdoğana w Moskwie 5. marca wydaje się zmniejszać napięcie pomiędzy obydwoma państwami i rozładowywać będący jego przyczyną kryzys w syryjskiej muhafazie Idlib. Bezpośrednim czynnikiem pojawienia się kryzysu w stosunkach Moskwy z Ankarą była śmierć 34 żołnierzy Tureckich Sił Zbrojnych (TSZ) w syryjsko-rosyjskim ataku lotniczym z 27. lutego w pobliżu miejscowości Behun, w południowej części muhafazy Idlib. 28. lutego W. Putin zadzwonił do R. T. Erdoğana, wyrażając ubolewanie z powodu śmierci żołnierzy TSZ, a tureckie środki masowego przekazu obciążyły za nią wyłączną odpowiedzialnością Syryjską Armię Arabską (SAA), wyciszając informacje na temat udziału rosyjskiego lotnictwa. Sytuacja na froncie W kolejnych dniach Rosja ograniczyła lotniczą osłonę walczących w Idlib jednostek SAA, co poskutkowało

Oś Oporu 13. lutego Kataib Hezbollah ostrzelało pociskiem rakietowym jankeską bazę wojskową K1 w muhafazie Kirkuk. Rakieta uderzyła w otwartą przestrzeń, nie przynosząc żadnych ofiar w ludziach. Jednostka sił bezpieczeństwa Iraku (ISF) odkryła później na północ od bazy wyrzutnię z 11 niewystrzelonymi rakietami. To pierwszy atak rakietowy na bazę K1 od czasu ostrzału z 27. grudnia 2019 r. w którym zginął jankeski najemnik. Od czasu ostrzału baz Al-Asad oraz K1 przez Iran 8.stycznia 2020 r. miało miejsce 5 ataków rakietowych na cele USA w Iraku. Wszystkie te ataki pozostały bez odpowiedzi ze strony jankesów, co może degradować morale żołnierzy USA. 14. lutego, podczas uroczystości z udziałem dowódców Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (KSRI) w Teheranie, Akram al-Kaabi, komendant irackiej milicji Harakat al-Nudżaba zapowiedział przejście w walce z USA „od fazy defensywnej do fazy ofensywnej”. 16. lutego przynajmniej trzema rakietami ostrzelany został kompleks budynkó