Kryzys anglofoński w Kamerunie
Profesor Roman Kuźniar napisał kiedyś, że epokę pozimnowojenną cechują zjawiska internacjonalizacji problemów wewnętrznych państw i zarazem internalizacji przez nie norm prawa międzynarodowego i wielu fenomenów o charakterze transnarodowym. Tezę tę doprecyzować by należało dodając, że „epoka pozimnowojenna”, której pozytywnej charakterystyki nie umieją dokonać badacze stosunków międzynarodowych, przez filozofów i historiozofów zdefiniowana została trafnie jako epoka ponowoczesna, tak więc cechująca się kruszeniem rozmaitych modernistycznych kategorii – między innymi państwa narodowego i westfalskiego paradygmatu w stosunkach międzynarodowych. Po drugie, doprecyzować by należało, że nie mamy do czynienia z równomierną dyfuzją ani przenikaniem jakichś norm i zjawisk abstrakcyjnych, lecz z w przeważającej mierze jednokierunkowym narzucaniem swej polityki światu przez demoliberalne „hipermocarstwo” w postaci USA i zgrupowanego wokół nich bloku zachodniego. Przykładem konwulsyjn