Pałac w Radziejowicach
Majątek początkowo należał do Andrzeja, protoplasty rodu Radziejowskich, poddanego książąt mazowieckich. Jego syn Mikołaj obok drewnianego i obwarowanego dworu dostawił murowaną wieżę mieszkalną. W 1820 r. zrujnowanej wieży obecną neogotycką formę nadał architekt Jakub Kubicki (1758-1833) na zamówienie Józefa Wawrzyńca Krasińskiego (1783-1845). Pałac powstał w XVII wieku staraniem wojewody łęczyckiego Stanisława Radziejowskiego (1575-1637). Za jego życia w pałacu bywali król Zygmunt III, Władysław IV, Jan III, a także nuncjusz papieski i pani ambasador Francji. Dalszej rozbudowy dokonał prymas Michał Radziejowski (1645-1705) , po którym pałac odziedziczyli Prażmowscy herbu Belina, którzy z kolei sprzedali go marszałkowi Francji Lwendellowi. Córka Lwendella wyszła za maż za Aleksandra Ossolińskiego, po czym pałac stał się własnością jednej z ich córek Anny, która z kolei wniosła go w posagu do małżeństwa z Kazimierzem Krasińskim herbu Ślepowron. Pałac przebudowany do obecne