Ronald Lasecki

  Fort wybudowany przez Rosjan w latach 1912-1915 według modelu fortu Bujnickiego, w ramach grupy fortowej Carski Dar (oprócz fortu, tworzą go także koszary i tradytor lewej flanki oraz punkt oporu prawej flanki), w klasyfikacji rosyjskiej noszący numer XV. Budowa fortu kończona była pośpiesznie, część materiałów nie dotarła na miejsce, wobec czego sporo zaplanowanych elementów nigdy ostatecznie nie zostało wybudowanych. Grupa fortowa położona jest na strategicznej linii kolejowej do Nasielska i dalej w kierunku Gdańska, toteż w 1915 r. na tym odcinku skoncentrowało się natarcie niemieckie i tu też najsilniejsza była w rejonie Modlina obrona rosyjska. Wojska niemieckie nadciągnęły pod forty 8-9 sierpnia, wykorzystując do transportu żołnierzy i artylerii linię kolejową. Rosjanie opierali swoją taktykę na wykorzystaniu walorów obronnych okolicznych lasów i ukształtowania terenu, ich artyleria była jednak nadmiernie rozproszona, garnizonom brakowało amunicji, a przeszkolenie i morale

 

    Z niesmakiem, choć bez zaskoczenia, przyjąłem, powszechny w zasadzie w polskim środowisku nacjonalistycznym, sprzeciw wobec przygotowanej za sprawą Jarosława Kaczyńskiego nowelizacji ustawy o ochronie zwierząt, zwanej popularnie „piątką dla zwierząt”. Jednym z najbardziej hałaśliwych (co nie znaczy, że istotnych dla ostatecznego porzucenia tego projektu) uczestników nagonki przeciw nowelizacji był „Ruch Narodowy”, co nie może dziwić, gdyż patronujący od lat temu środowisku ideowo i politycznie Krzysztof Bosak nie ustaje w staraniach nad przeformułowaniem go w ugrupowanie chadecko-liberalne. Głosy solidarności z lobby futrzarskim i eksporterami wołowiny „halal” padały też jednak z kręgów określających się (niegdyś) mianem narodowo-radykalnych, co wymaga już komentarza. Jak zauważył w ubiegłym roku Jakub Siemiątkowski („Polityka Narodowa”, nr 22/2019), ostatnie lata cechuje w Europie polityczny zmierzch terceryzmu, zastępowanego przez ruchy narodowo-populistyczne. Zjawisko to n

    Po tym gdy 17. listopada premier Australii Scott Morris podpisał z premierem Japonii Yoshihide Sugą układ o zacieśnieniu współpracy wojskowej zezwalający wojskom stron na udział w ćwiczeniach na terytorium drugiej strony 1 , oraz gdy 20. października tego roku Australia dołączyła do organizowanych od 1992 r. jankesko-indyjskich (w 2015 r. dołączyła też Japonia) ćwiczeń morskich MALABAR 2020 2 , miał miejsce kolejny krok na drodze eskalacji napięcia ze strony działającej w ramach bloku anglosaskiego Canberry w stosunkach z Pekinem. 18. listopada ministrowie spraw zagranicznych USA, UK, Kanady, Australii i Nowej Zelandii, tworzących grupę tzw. Five Eye czyli pięciu państw Anglosfery wymieniających informacje wywiadowcze i technologiczne, oskarżyły Pekin o złamanie chińsko-brytyjskiej Wspólnej Deklaracji o warunkach przekazania Hong-Kongu w 1997 r. i „uciszanie opozycji” w tej byłej brytyjskiej kolonii. W oświadczeniu wezwano też Chiny do „powtórnego przemyślenia” swoich działań

    Podczas Zimnej Wojny siły radzieckie obecne były m.in. w Jemenie Południowym, w Somalii oraz w Etiopii rządzonej przez komunistycznego dyktatora Mengystu Hajle Mariama. W przypadku tego ostatniego kraju, radzieccy doradcy wojskowi zaangażowani byli w walki przeciw rebeliantom tigryjskim i erytrejskim, zaś radziecka marynarka wojenna operowała u wybrzeży Erytrei, wchodzącej wówczas w skład Etiopii, i uczestniczyła w ostrzeliwaniu rebeliantów. W Somalii w latach 1964-1977 istniała radziecka baza wojskowa w mieście Berbera. W Etiopii Rosjanie zainstalowali się na wyspie Nokra w archipelagu Dahlak na Morzu Czerwonym, skąd operował 8. szwadron Floty ZSRR, odpowiedzialny za obszar Oceanu Indyjskiego. Gdy Ludowo-Demokratyczna Republika Jemenu pogrążyła się w wojnie pomiędzy różnymi frakcjami marksistowskimi, a wraz z rozpadem ZSRR upadł również marksistowski rząd Etiopii, erytrejscy partyzanci zagrozili zaś bazie na wyspie Nokra, Rosjanie w 1990 r. wycofali się z regionu Zatoki Adeńs