Powrót Rosji do Rogu Afryki


 

 

Podczas Zimnej Wojny siły radzieckie obecne były m.in. w Jemenie Południowym, w Somalii oraz w Etiopii rządzonej przez komunistycznego dyktatora Mengystu Hajle Mariama. W przypadku tego ostatniego kraju, radzieccy doradcy wojskowi zaangażowani byli w walki przeciw rebeliantom tigryjskim i erytrejskim, zaś radziecka marynarka wojenna operowała u wybrzeży Erytrei, wchodzącej wówczas w skład Etiopii, i uczestniczyła w ostrzeliwaniu rebeliantów.


W Somalii w latach 1964-1977 istniała radziecka baza wojskowa w mieście Berbera. W Etiopii Rosjanie zainstalowali się na wyspie Nokra w archipelagu Dahlak na Morzu Czerwonym, skąd operował 8. szwadron Floty ZSRR, odpowiedzialny za obszar Oceanu Indyjskiego. Gdy Ludowo-Demokratyczna Republika Jemenu pogrążyła się w wojnie pomiędzy różnymi frakcjami marksistowskimi, a wraz z rozpadem ZSRR upadł również marksistowski rząd Etiopii, erytrejscy partyzanci zagrozili zaś bazie na wyspie Nokra, Rosjanie w 1990 r. wycofali się z regionu Zatoki Adeńskiej, cieśniny Bab-al-Mandab oraz Morza Czerwonego1.


Początkiem ich wielkiego powrotu może okazać się dekret prezydenta Władimira Putina z 16. listopada 2020 r.2 zezwalający rosyjskiemu ministrowi obrony na podpisanie z Sudanem umowy o utworzeniu na wybrzeżu tego kraju bazy zaopatrzenia rosyjskiej floty wojennej. Umowa ma opiewać na 25 lat, z możliwością przedłużania jej o kolejne dziesięcioletnie okresy za zgodą stron. Rosyjski kompleks wojskowy ma znajdować się w pobliżu głównego sudańskiego portu handlowego Port Sudan, a garnizon liczyć sobie do 300 żołnierzy, którzy cieszyć się mają immunitetem (ogólna liczba rosyjskich żołnierzy w Sudanie, zgodnie z literą porozumienia, będzie mogła być wyższa). W bazie cumować będzie mogło do czterech okrętów wojennych, w tym okręty z napędem atomowym. Budowa podstawowych instalacji ma zająć około 3-4 miesięcy3.


Federacja Rosyjska nie będzie płaciła za dzierżawę bazy, dostarczyć ma jednak za darmo broń i sprzęt wojskowy dla Sudanu na mocy odrębnego porozumienia. Instalacje remontowo-konserwacyjne, pomieszczenia mieszkalne, magazynowe oraz doki strona rosyjska ma wybudować własnym kosztem. Ponadto, Rosja zapewnić ma osłonę przeciwlotniczą zarówno własnej bazy wojskowej, jak i pobliskiego Port Sudan. Umowa nie wspomina o dzierżawie przez Rosję portu lotniczego, lotnictwo rosyjskie najprawdopodobniej korzystać jednak będzie z dużego międzynarodowego lotniska na południe od Port Sudan4. Rosjanie, zgodnie z literą porozumienia, będą mieli prawo do zwolnionego z opłat eksportu i importu wszelkiej broni, amunicji i innego wyposażenia potrzebnych do funkcjonowania bazy i wykonywania operacji przez stacjonujące w niej okręty5.


Na wniosek strony sudańskiej Rosja będzie mogła brać udział w organizacji i implementacji podwodnych działań przeciwsabotażowych na wodach terytorialnych Sudanu, uczestniczyć w operacjach poszukiwawczo-ratowniczych, udzielać wsparcia w zapewnieniu ochrony przeciwlotniczej sudańskich sił morskich i wzmacniania zdolności bojowych armii Sudanu. Dla spełnienia tych celów Rosja będzie mogła udzielać wsparcia w ludziach, broni i sprzęcie na warunkach które określić ma odrębny protokół6.


Słabością rosyjskiej bazy może okazać się jej lokalizacja w sąsiedztwie Port Sudan – miasta liczącego 600 tys. mieszkańców, posiadającego największy dok morski w Sudanie i rafinerię ropy naftowej, zarazem jednak tylko jedną elektrociepłownię o mocy 337 megawat. Podobnie jak założona w 2015 r. baza lotnicza Humajmim w Syrii, baza w Port Sudan być może będzie musiała być zaopatrywana w paliwo dostarczane z Rosji7. Baza będzie najpewniej przynajmniej początkowo nieprzydatna dla atomowych okrętów podwodnych, gdyż Morze Czerwone nie stwarza dobrych warunków do ich cumowania – Iran używa w jego basenie okrętów napędzanych silnikami Diesla, zaś jedynym państwem posiadającym możliwość prowadzenia prac nad pogłębieniem dna morskiego są Chiny operujące z bazy w Dżibuti8. Problematyczna dla obecności rosyjskiej będzie też niestabilność polityczna i ekonomiczna Sudanu, zagrażająca także rosyjskim interesom gospodarczym w postaci wydobycia złota w tym kraju9.


Budowa bazy w Sudanie wpisze się w rozleglejszą rosyjską strategię rozszerzania wpływów na kontynencie afrykańskim10, przede wszystkim jednak umożliwi Moskwie projekcję siły na morskich szlakach transportowych łączących Azję Wschodnią i Indie z Europą i wschodnim wybrzeżem USA, Morze Arabskie, Zatokę Adeńską, Zatokę Perską i Ocean Indyjski. Główny szlak zaopatrzenia Europy i Ameryki Północnej w węglowodory w postaci ropy naftowej i gazu skroplonego przebiega przez tereny, wobec których Rosja po trzydziestu latach przerwy odzyska zdolność projekcji siły.


Strategiczny powrót Rosji do tego regionu złamie dotychczasowy monopol wojskowy USA: V Flota USA posiada swoją bazę w Manamie w Bahrajnie, zaś kwatera główna Dowództwa Centralnego USA (US Central Command, USCC) i Dowództwa Centralnego Sił Powietrznych USA (US Air Force Central Command, USAFCC) znajduje się w bazie powietrznej al-Udeid w Katarze. Ponadto USA dysponują w regionie kluczową strategicznie bazą na będącej brytyjskim terytorium zamorskim wyspie Diego Garcia na Oceanie Indyjskim, zaś jankeska uderzeniowa grupa lotniskowcowa odbywa regularne rejsy ze wschodniego wybrzeża USA, przez Kanał Sueski, do Zatoki Perskiej, i z powrotem11.


Do niedawna USA mogły bezpiecznie wyprowadzać uderzenia rakietowe i lotnicze z Morza Czerwonego przeciwko celom na Bliskim Wschodzie, co zmienić może rozmieszczenie w rosyjskiej bazie w Sudanie okrętów wyposażonych w wyrzutnie pionowego startu 3C-14, zdolne do wystrzeliwania wyposażonych w głowice jądrowe przeciwokrętowych pocisków manewrujących dalekiego zasięgu Kalibr, które mogą unieszkodliwić lotniskowcową grupę uderzeniową, bazę na Diego Garcia i inne zespoły militarne. Zapis umowy dotyczący cumowania okrętów z napędem atomowym może w rzeczywistości ukrywać zamiar rozmieszczenia przez Rosję w Sudanie broni nuklearnej, w którą w warunkach kryzysu mogłyby zostać wyposażone operujące z bazy rosyjskie korwety i niewielkie okręty rakietowe12.


Jedynym obecnie rosyjskim krążownikiem klasy Kirow z napędem atomowym jest „Piotr Wielikij”. Okręt ten nie posiada obecnie pełnej zdolności operacyjnej i nie jest wyprowadzany poza Morze Barentsa. Wchodzący w skład jego zespołu krążownik atomowy „Admirał Nachimow” przechodzi gruntowny i bardzo kosztowny remont w doku w Siewierodwińsku. Po ukończeniu remontu i odzyskaniu zdolności operacyjnej przez „Admirała Nachimowa”, remontowi poddany ma zostać z kolei „Piotr Wielikij”. Plany rozpoczęcia przed końcem 2020 r. budowy atomowych superniszczycieli o tonażu do 20 000 ton, uzbrojonych podobnie jak krążowniki klasy Kirow, lecz zwrotniejszych i lepiej się maskujących, zostały przez Kreml bezterminowo zawieszone ze względu na spadek cen ropy, pandemię COVID-19 i wynikający stąd brak środków finansowych13.


Federacja Rosyjska nie budowała nowych niszczycieli od lat 1990., gdy kilka okrętów klasy Sowremiennyj zostało wyeksportowanych do Chin, w związku z czym Moskwa nie dysponuje dziś mającymi zdolność operacyjną niszczycielami. Moskwa nie poradziła sobie też dotychczas z problemem w postaci wyposażenia posiadanych fregat w silniki, produkowane na Ukrainie która od 2014 r. jest państwem wrogim Rosji. Braki te Federacja Rosyjska stara się zapełnić rozbudowując flotę różnych typów korwet i niewielkich okrętów rakietowych, które mają jednak ograniczoną zdolność żeglugową, mogą przenosić jedynie niewielkie ilości rakiet dalekiego zasięgu i mają słabą osłonę przeciwlotniczą. Założenie bazy zaopatrzeniowej w Sudanie w której okręty te mogły by uzupełniać uzbrojenie i paliwo, pozwoliłoby Rosji obejść niedostatki technologiczne i zbudować potencjał, będący strategicznym zagrożeniem dla USA w regionie14.


Po stronie Sudanu istotnym czynnikiem przy podpisaniu umowy jest kryzys gospodarczy i finansowy w jakim pogrążył się ten kraj w rok po obaleniu prezydenta Omara al-Baszira. W poszukiwaniu dewiz, Chartum podjął wysiłki dla politycznego zbliżenia z USA, ZEA i Arabią Saudyjską15; Sudan zgodził się wypłacić odszkodowania ofiarom organizowanych z jego terytorium ataków terrorystycznych i znormalizować relacje z reżymem syjonistycznym, w zamian za usunięcie Chartumu z jankeskiej listy państw wspierających terroryzm, na co Donald Trump ostatecznie się jednak nie zdecydował, przedłużając taką kwalifikację Sudanu o kolejny rok16.


Przywódca przejściowego wojskowo-cywilnego rządu Sudanu gen. Abdel Fattah al-Burhan spotkał się również z Władimirem Putinem podczas rosyjsko-afrykańskiego szczytu w Soczi w październiku 2020 r.17, deklarowane zbliżenie z Federacją Rosyjską może być jednak traktowane przez Chartum jako karta przetargowa w negocjacjach z nowym prezydentem USA Joe Bidenem – jeśli ten zdecydowałby się usunąć Sudan z listy państw wspierających terroryzm i odblokować tym samym możliwość udzielania mu pomocy finansowej i intensyfikacji stosunków handlowych przez USA, strona sudańska mogłaby się wycofać z umowy o instalacji rosyjskiej bazy wojskowej.


Obalający Omara al-Baszira przewrót w Sudanie z kwietnia 2019 r. skutecznie natomiast osłabił w tym kraju wpływy Turcji, która posiada własne instalacje militarne w sąsiedniej Somalii i w Katarze. Turecki MSZ zaprzecza jakoby starania o pozyskanie sudańskiego portu Sawakin miały znaczenie strategiczne, zaś turecka Agencja Współpracy i Koordynacji kontynuuje tam prace nad odnowieniem zabytków osmańskich; oficjalnie celem Ankary jest przekształcenie wyspy w centrum pielgrzymkowe dla Afrykanów udających się na hadżdż do Mekki18.


Według niektórych interpretacji19, instalacja w Sudanie przez Moskwę bazy wojskowej miałaby również wymiar antyturecki. Interesy Moskwy i Ankary były rozbieżne w przypadku wojny ormiańsko-azerbejdżańskiej 27 września-10 listopada 2020 r., przeciwstawne sobie zaś w Syrii i w Libii, gdzie Rosja zaangażowana jest w poparcie dla Chalify Haftara, wspieranego również przez Arabię Saudyjską, ZEA i Egipt. Sugeruje się nawet, że baza w Sudanie mogłaby służyć nie tylko rosyjskim okrętom wojennym, ale też np. egipskim20. Według innych interpretacji, Moskwa może wykorzystać bazę do rozmieszczenia instalacji szpiegowskich, bazowania sił specjalnych lub jednostek najemniczych operujących już dziś w Sudanie21.


Z pewnością natomiast powstanie rosyjskiej bazy morskiej w sąsiedztwie Port Sudan wzmocniło by prestiż Rosji w regionalnym układzie stosunków międzynarodowych. Aktywność jemeńskich Hutich, atakujących statki na Morzu Czerwonym, jak również obecność piractwa u wybrzeży Somalii, skłoniły niemal wszystkie aspirujące do wpływów zewnętrznych i zależące od węglowodorów państwa do założenia swoich baz wojskowych w regionie: USA, Chiny, Francja, Włochy i Japonia założyły takie instalacje w Dżibuti; ZEA posiadają swoje bazy w Assab w Erytrei, w mieście Berbera w Somalii, oraz na jemeńskich wyspach Perim i Sokotra.


W latach 2012-2014 również Moskwa prowadziła negocjacje z Dżibuti na temat wydzierżawienia terenu pod bazę wojskową, zostały one jednak zerwane przez stronę rosyjską, gdyż zaoferowany przez afrykańskiego gospodarza teren był zbyt mały i zbyt niekorzystnie położony22. Negocjacje nad otwarciem rosyjskiej bazy w Sudanie rozpoczęto już podczas wizyty prezydenta Omara al-Baszira w Moskwie w listopadzie 2017 r.23, nie zostały one jednak zwieńczone sukcesem w następstwie obalenia sudańskiego przywódcy w kwietniu 2019 r. Przyjazne stosunki Moskwy z Chartumem zostały jednak pomimo tego zachowane, ze względu na nieprzerwane wsparcie Rosji dla sudańskich wojskowych (którzy najpierw stanowili podporę dla O. al-Baszira, następnie zaś zorganizowali przeciw niemu przewrót) w postaci dostaw broni i asysty rosyjskich firm najemniczych, potwierdzonej oficjalnie przez rosyjskie MSZ24.


Już w 2018 r. sudańskie ministerstwo energetyki podpisało porozumienie z niewymienionymi z nazwy kompaniami rosyjskimi dotyczące budowy rafinerii ropy naftowej w Port Sudan25. W 2019 r. podpisane zostały między obydwoma państwami porozumienia o współpracy wojskowej i technicznej, na mocy których utworzono stałą rosyjską misję wojskową przy sudańskimi ministerstwie obrony26. Rosja ma też zaopatrywać Sudan w broń i sprzęt wojskowy, obchodząc sankcje za pośrednictwem krajów trzecich – w 2008 r. Moskwa dostarczyła Chartumowi za pośrednictwem Białorusi samoloty bojowe MiG-2927. Na forum Armia 2020 w Kubince pod Moskwą podpisana została z kolei nowa umowa między Rosją a Sudanem, jednak nie ujawniono jej szczegółów28. W Libii wspólnie popierać Chalifę Haftara mają rosyjscy najemnicy i sudańscy dżandżawidzi29. Ewentualne otwarcie rosyjskiej bazy w Port Sudan może być kolejnym krokiem w pogłębianiu współpracy Moskwy i Chartumu, która w tym przypadku objęłaby eksport przez Rosję usług w zakresie bezpieczeństwa szlaków morskich, którego deficyt niewątpliwie da się odczuć w regionie.


Nie jest też wykluczone ponowne stworzenie rosyjskiej bazy wojskowej w Libii, po tym jak wykorzystywana przez rosyjskich najemników baza al-Watiya w maju 2020 r. została przejęta przez Rząd Porozumienia Narodowego (Government of National Accord, GNA). Możliwość otwarcia rosyjskiej bazy wojskowej w Republice Środkowoafrykańskiej na początku 2019 r. potwierdził minister obrony w Bangi. Od 2014. Moskwa znacznie zwiększyła swój eksport broni do krajów afrykańskich, wysyła instruktorów szkolących elitarne jednostki gwardyjskie odpowiedzialne za ochronę głów państw, oraz „technologów politycznych” budujących strategie wyborcze, jej państwowe koncerny inwestują zaś w eksploatację surowców naturalnych . Istnieją także projekty budowy przez Rosjan elektrowni atomowych na Czarnym Lądzie, wiercenia szybów naftowych i organizowania kopalni diamentów30.


W 2017 r. obroty handlowe Rosji z Afryką wzrosły o 26%, do 17,4 mld. USD. Sprzedaż rosyjskiej broni do państw afrykańskich w 2017 r. stanowiła dwukrotność tej z 2012 r. W latach 2013-2017 39% importowanej przez państwa afrykańskie broni pochodziło z Rosji, podczas gdy z Chin - 17%, zaś z USA – 11%. W 2014 r. Zimbabwe wymieniło koncesję na eksploatację przez Rosjan złóż platyny w Darwendale na nieujawnioną ilość rosyjskich samolotów bojowych MiG-35, obchodząc w ten sposób problem europejskiego embargo na dostawy broni i własnego braku twardej waluty. Rosyjska firma Rusal specjalizująca się w wydobyciu aluminium obecna jest w Alrosa w Gwinei, w Angoli i w Botswanie. Rosatom prowadzi prace w Rwandzie i w Zambii. Rosyjscy geologowie pracują w Algierii, Libii, Ghanie i na Madagaskarze. Rosnieft zaangażowany jest w eksploatację pół naftowych i gazowych w Algierii, Egipcie i Mozambiku. Łukoil pracuje w Ghanie, Nigerii i Kamerunie.


Do najważniejszych importerów rosyjskiej broni należą Algieria, Egipt, Sudan i Angola. Rosyjscy najemnicy chronią pola i szyby naftowe w Ghanie, Nigerii i Mozambiku. Rosja zaangażowana jest w rozwój energetyki nuklearnej w Zambii, Rwandzie i Sudanie. W Zimbabwe, Botswanie i Angoli eksploatuje złoża diamentów. W RPA Moskwa rozwija eksploatację złóż niklu. W sąsiednim Zimbabwe – eksploatację złóż platyny. W Gwinei – eksploatację złóż boksytu. Rosyjscy doradcy wojskowi trenują siły zbrojne Republiki Środkowoafrykańskiej. Rosja wspiera też program satelitarny Angoli31. 

 


 


Wydaje się więc, że projekt instalacji rosyjskiej bazy morskiej w Sudanie jest elementem szerszej strategi Kremla powrotu nie tylko do Rogu Afryki ale odbudowy wpływów na całym kontynencie afrykańskim. Strategia ta opiera się na eksporcie rosyjskich usług z sektora bezpieczeństwa oraz technologii politycznych, eksporcie rosyjskiej broni i sprzętu wojskowego, a także inwestycjach państwowych rosyjskich kompanii górniczych i z sektora energetycznego. Elementem strategii Rosji wobec Czarnego Lądu jest też nieingerencja w wewnętrzny ład kulturowy, ideowy i ustrojowo-polityczny państw tego regionu, co różni biegunowo obecną fazę rozszerzania wpływów Rosji, od spętanej ideologicznym dogmatyzmem fazy z czasów ZSRR.


Aktywność Rosji ma charakter sektorowy i nie wydaje się stanowić poważnej konkurencji dla USA, Chin, czy Francji, aczkolwiek w warunkach ograniczenia aktywności i wewnętrznej dekadencji pierwszego i ostatniego z wymienionych konkurentów, Rosja ma szansę, w dostępnych sobie sektorach, zapełnić po nich próżnię wojskową, a częściowo też gospodarczą i polityczną. Przyszłość rosyjskiej aktywności w Afryce uwarunkowana będzie zarówno wewnętrzną kondycją państwa rosyjskiego, jak i chęcią i możliwościami przeciwdziałania rozszerzaniu jej wpływów przez konkurencyjnych graczy.


Ronald Lasecki

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Popieram akcję Grzegorza Brauna

Obraz
  Nie zamierzam zajmować stanowiska wobec religijnego znaczenia „akcji strażackiej” posła Grzegorza Brauna . Nie znam się na religii żydowskiej i nie wiem czy rzeczywiście jest to „rasistowski, dziki kult”jak twierdzi przywódca Konfederacji Korony Polskiej. Mam kilka książek na temat judaizmu i bodajże jedną na temat żydowskich zwyczajów i tradycji, czekają one jednak na lepszy dla siebie czas, gdyż tematów żydowskich nie uważam za priorytetowe. Nie zamierzam więc też wypowiadać się na temat religijnej treści żydowskiego święta Chanuki. Sprawa jest tym bardziej złożona, że krytyczna postawa posła Brauna wobec Chanuki wynika, jak on sam twierdzi, z jego wierzeń katolickich . Dla oceny jego postępku pod kątem religijnym, należałoby się więc przyjrzeć nie tylko znaczeniu Chanuki wedle wyznawców judaizmu ale też wedle doktryny katolickiej – na dodatek, w jej wersji sprzed reform II Soboru Watykańskiego, ponieważ Grzegorz Braun określa się jako „tradycjonalista katolicki”, tak więc prze
Czytaj więcej

Separatyści wygrywają w Polinezji Francuskiej

Obraz
  W wyborach do Zgromadzenia Terytorialnego (Assembl é e territoriale) Polinezji Francuskiej 30 kwietnia 2023 r. zwyciężyła separatystyczna partia T āvini Huiraʻatira byłego prezydenta Oscara Temaru, pokonując ugrupowanie T ā pura Huiraʻatira obecnego prezydenta É douarda Fitcha większością 44,2% głosów do 38,5% głosów, co daje niepodległościowcom 38 mandatów w 57-osobowym parlamencie. Najprawdopodobniej 12 maja 2023 r. Zgromadzenie Terytorialne wybierze nowego prezydenta terytorium, kandydatem na którego jest polityk zwycięskiej partii Moetai Brotherson. Porażka dotychczasowego prezydenta, wedle dziennika „Le Figaro”, spowodowana jest społecznym odbiorem postępowania władz podczas epidemii COVID-19, inflacją na poziomie 8,5% oraz wprowadzeniem nowego podatku VAT dla utrzymania lokalnego systemu zabezpieczenia społecznego 1 Zwycięskiej partii pogratulował na Twitterze francuski minister spraw wewnętrznych i zamorskich G é rald Dermanin. Polinezja Francuska ma we francuskim sy
Czytaj więcej

Jak nie być oszołomem

Obraz
  Pisane w nurcie antysystemowym publicystyka i komentarze narażone są szczególnie na degenerowanie się w oszołomstwo. Warunki temu stwarza społeczny przede wszystkim charakter antysystemowego dziennikarstwa i brak wykształconych mechanizmów weryfikacji poprawności tekstów. Antysystemowy komentariat jest nieliczny, każda inicjatywa jest więc na wagę złota, stąd też rzadko uciekamy się w naszej sferze do selekcji i odrzucania tekstów. Brak jest też zazwyczaj formalnych wymogów dla publikowanych artykułów. Nie ma sensu robienie z tego zarzutu, bo taka a nie inna sytuacja ma swoje źródła w samym charakterze działalności antysystemowej, należy jednak stwierdzić występowanie takiego faktu. Umysł spekulatywny Autorzy antysystemowi to na ogół typy umysłów spekulatywnych; starają się doszukiwać związków między różnymi faktami i wysnuwać z nich wnioski. Słabością ich jest częsty brak znajomości technik pozwalających selekcjonować fakty, porządkować je w hierarchii znaczenia, odróżnia
Czytaj więcej