Turcja negocjuje z Rosją i Wenezuelą





We środę, 8. czerwca miała miejsce wizyta prezydenta Wenezueli Nicolása Maduro w Ankarze, gdzie spotkał się z prezydentem Turcji Recepem Tayyipem Erdoğanem. Nieco wcześniej, tego samego dnia w pałacu prezydenckim (tur. Cumhurbaşkanlığı Külliyesi) w Ankarze R. T. Erdoğan spotkał się z ministrem spraw zagranicznych Rosji Siergiejem Ławrowem. Brak informacji, czy doszło przy tej okazji do rozmów wenezuelskiego przywódcy i rosyjskiego ministra.


Rozmowy rosyjsko-tureckie z Ukrainą i Syrią w tle


S. Ławrow i turecki minister spraw zagranicznych Mevlüt Çavuşoğlu wyrazili swoje poparcie dla koncepcji sekretarza generalnego ONZ Antonio Guterresa otwarcia „bezpiecznego korytarza” na Morzu Czarnym do eksportu 22 mln. ton ukraińskich zbóż zalegających obecnie w silosach oraz wyrazili oczekiwanie ograniczenia sankcji nałożonych na Rosję w sferze bankowości i żeglugi, uniemożliwiających jej eksport własnych zbóż i nawozów. Rosja zażądała od Kijowa rozminowania wód wokół Odessy, gwarantując niewykorzystanie ich do rozszerzenia ataku na Ukrainę. Turcja zgłosiła z kolei gotowość pomocy w „usprawnieniu i ochronie” transportów z Odessy.


Kijów odrzucił jednak postulaty rozminowania wód wokół Odessy domagając się osłony transportów przez NATO i dostaw broni dla odstraszania i neutralizacji zagrożeń na morzu. Równocześnie Unia Europejska, ustami przewodniczącej Komisji Europejskiej Ursuli von der Leyen i przewodniczącego Rady Europejskiej Charlesa Michela, wyraziła nieufność wobec rosyjskich zapewnień o niewykorzystaniu rozminowania wód wokół Odessy przeciw Ukrainie i oskarżyła Moskwę o wykorzystywanie kwestii dostaw żywności jako broni1.


Ukraina jest największym na świecie eksportem pszenicy, kukurydzy i oleju słonecznikowego, jednak po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji na ten kraj, jej porty czarnomorskie zostały zaminowane i są blokowane przez Rosję. Równocześnie Ukraina zaminowała własny port w Odessie, by uniemożliwić rosyjski desant w tym mieście. Delegacja ukraińska nie została przy tym zaproszona na spotkanie w Ankarze, pomimo że Turcja stara się zachować poprawne relacje równocześnie z Moskwą i Kijowem, potępiwszy rosyjską agresję, zarazem jednak nie dołączywszy do sankcji przeciw Rosji. Rosjanie i Turcy zignorowali również wyrażenie gotowości przez Grecję do udostępnienia swojej floty handlowej do wywozu ukraińskich zbóż, Ankara zaś w ostatnich dniach zaostrzyła ton wypowiedzi wobec Grecji i Cypru.


Zbliżenie stanowisk Ankary i Moskwy ma za podstawę planowaną ofensywę Turcji w północnej Syrii przeciw działającym tam kurdyjskim Powszechnym Jednostkom Obrony (YPG, kurd. Yekîneyên Parastina Gel), będącym zbrojnym ramieniem Partii Unii Demokratycznej (PYD, kurd. Partiya Yekîtiya Demokrat), która jest syryjską odnogą Partii Pracujących Kurdystanu (PKK, kurd. Partiya Karkerên Kurdistanê) walczącej o secesję tureckiego Kurdystanu. Ankara zabiega o przychylność Moskwy wobec planowanej operacji wojskowej. Poparcie Szwecji i Finlandii dla separatystów kurdyjskich sprawiło też, że Turcja blokuje przystąpienie obydwu tych państw do NATO, co stało się dodatkowym czynnikiem jej zbliżenia z Rosją.


Rozmowy turecko-wenezuelskie


Spotkanie R. T. Erdoğana i N. Maduro odbyło się równolegle do trwającego w dniach 7-10 czerwca Szczytu Ameryk w Los Angeles, do udziału w którym, za sprawą USA, nie zostali dopuszczeni przywódcy Wenezueli, Kuby i Nikaragui. Z kolei samolot wiozący rosyjskiego ministra S. Ławrowa do Serbii nie został wpuszczony w przestrzeń powietrzną Bułgarii, Macedonii Północnej i Czarnogóry.


Na konferencji prasowej po spotkaniu z N. Maduro turecki przywódca stwierdził, że jego państwo jest przeciwko „jednostronnym” sankcjom USA nałożonym na Wenezuelę. „Zawsze będziemy po stronie przyjacielskiego i bratniego ludu Wenezueli” powiedział R. T. Erdoğan, wyrażając też nadzieję że będzie mógł odwiedzić Caracas w kolejnym miesiącu. N. Maduro podziękował swojemu tureckiemu partnerowi za pomoc udzieloną Wenezueli przez Turcję podczas epidemii COVID-19.


Zacieśnienie więzi Turcji z Wenezuelą


Podczas wizyty, Turcja i Wenezuela podpisały umowy o współpracy w dziedzinie bankowości, rolnictwa i turystyki. Wymiana handlowa Turcji i Wenezueli wzrosła w ostatnich latach do wartości 850 mln USD. Według danych przytaczanych przez działające przy Instytucie Technologii Massachusetts (MIT) Obserwatorium Złożoności Gospodarczej (OEC), eksport Wenezueli do Turcji w 2020 r. osiągnął wartość 48,6 mln USD, zaś Turcji do Wenezueli wartość 236 mln USD.


Wenezuela eksportuje do Turcji głównie metale: żelazo (89,3% eksportu) i aluminium (4,5% eksportu) oraz rośliny strączkowe (4,7% eksportu). Eksport turecki jest bardziej zróżnicowany, a najważniejszymi w nim pozycjami są produkty spożywcze: makaron (49,5% eksportu) a także wypieki, czekolada i inne produkty piekarnicze (kolejnych ok. 5% eksportu), mąka i inne produkty roślinne (ok. 25% eksportu) oraz nawozy mineralne i chemiczne (3,3% eksportu)2.


Szczególne znaczenie dla odciętego przez USA od innych źródeł dochodu Caracas ma sprzedaż złota Ankarze. Prezydent R. T. Erdoğan był pierwszym zagranicznym przywódcą, który odwiedził Wenezuelę po wygranych przez N. Maduro wyborach prezydenckich z 2018 r. Od tamtej pory wenezuelski przywódca zdążył już złożyć kilka wizyt w Turcji, która obok Iranu i Rosji, pozostaje lojalnym sojusznikiem Caracas3.


Wzrost pozycji Turcji


Aktywność dyplomatyczna i militarna Turcji wobec wojny rosyjsko-ukraińskiej gdzie Ankara stara się występować jako mediator, a także na teatrach zakaukaskim, syryjskim, libijskim i Morza Czerwonego świadczy o wzroście pozycji Turcji oraz niezdolności Rosji do monopolizacji wpływów na tych obszarach. Turcja pozostaje jednak wciąż słabszym partnerem Rosji, toteż potrzebuje sankcji Moskwy dla swych działań. Mocarstwowe aspiracje Turcji kierują ją na tor antysystemowy, obejmując zacieśnienie z również antysystemowymi państwami Ameryki Łacińskiej, unikającymi z kolei dzięki temu izolacji przez USA.


Ronald


 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Popieram akcję Grzegorza Brauna

Obraz
  Nie zamierzam zajmować stanowiska wobec religijnego znaczenia „akcji strażackiej” posła Grzegorza Brauna . Nie znam się na religii żydowskiej i nie wiem czy rzeczywiście jest to „rasistowski, dziki kult”jak twierdzi przywódca Konfederacji Korony Polskiej. Mam kilka książek na temat judaizmu i bodajże jedną na temat żydowskich zwyczajów i tradycji, czekają one jednak na lepszy dla siebie czas, gdyż tematów żydowskich nie uważam za priorytetowe. Nie zamierzam więc też wypowiadać się na temat religijnej treści żydowskiego święta Chanuki. Sprawa jest tym bardziej złożona, że krytyczna postawa posła Brauna wobec Chanuki wynika, jak on sam twierdzi, z jego wierzeń katolickich . Dla oceny jego postępku pod kątem religijnym, należałoby się więc przyjrzeć nie tylko znaczeniu Chanuki wedle wyznawców judaizmu ale też wedle doktryny katolickiej – na dodatek, w jej wersji sprzed reform II Soboru Watykańskiego, ponieważ Grzegorz Braun określa się jako „tradycjonalista katolicki”, tak więc prze
Czytaj więcej

Separatyści wygrywają w Polinezji Francuskiej

Obraz
  W wyborach do Zgromadzenia Terytorialnego (Assembl é e territoriale) Polinezji Francuskiej 30 kwietnia 2023 r. zwyciężyła separatystyczna partia T āvini Huiraʻatira byłego prezydenta Oscara Temaru, pokonując ugrupowanie T ā pura Huiraʻatira obecnego prezydenta É douarda Fitcha większością 44,2% głosów do 38,5% głosów, co daje niepodległościowcom 38 mandatów w 57-osobowym parlamencie. Najprawdopodobniej 12 maja 2023 r. Zgromadzenie Terytorialne wybierze nowego prezydenta terytorium, kandydatem na którego jest polityk zwycięskiej partii Moetai Brotherson. Porażka dotychczasowego prezydenta, wedle dziennika „Le Figaro”, spowodowana jest społecznym odbiorem postępowania władz podczas epidemii COVID-19, inflacją na poziomie 8,5% oraz wprowadzeniem nowego podatku VAT dla utrzymania lokalnego systemu zabezpieczenia społecznego 1 Zwycięskiej partii pogratulował na Twitterze francuski minister spraw wewnętrznych i zamorskich G é rald Dermanin. Polinezja Francuska ma we francuskim sy
Czytaj więcej

Jak nie być oszołomem

Obraz
  Pisane w nurcie antysystemowym publicystyka i komentarze narażone są szczególnie na degenerowanie się w oszołomstwo. Warunki temu stwarza społeczny przede wszystkim charakter antysystemowego dziennikarstwa i brak wykształconych mechanizmów weryfikacji poprawności tekstów. Antysystemowy komentariat jest nieliczny, każda inicjatywa jest więc na wagę złota, stąd też rzadko uciekamy się w naszej sferze do selekcji i odrzucania tekstów. Brak jest też zazwyczaj formalnych wymogów dla publikowanych artykułów. Nie ma sensu robienie z tego zarzutu, bo taka a nie inna sytuacja ma swoje źródła w samym charakterze działalności antysystemowej, należy jednak stwierdzić występowanie takiego faktu. Umysł spekulatywny Autorzy antysystemowi to na ogół typy umysłów spekulatywnych; starają się doszukiwać związków między różnymi faktami i wysnuwać z nich wnioski. Słabością ich jest częsty brak znajomości technik pozwalających selekcjonować fakty, porządkować je w hierarchii znaczenia, odróżnia
Czytaj więcej